We wcześniejszym poście wspomniałam o tym, że jako nastolatka byłam zafascynowana książką "My dzieci z dworca Zoo", a po dwudziestce moja fascynacja minęła.
Książka ta obecnie budzi we mnie mieszane uczucia. Tak naprawdę trudno jest mi powiedzieć, dlaczego jako nastolatka byłam tak zakochana w tej książce. Może dlatego, że była na faktach, główna bohaterka była w moich oczach "wolna" ( w różnym tego słowa znaczeniu ), akcja toczyła się w moim ( w tamtym czasie ) ukochanym Berlinie, była o czymś zakazanym. Już jako nastolatka uwielbiałam zatruwać swoje życie 100 myślami. Zawsze wieczorem leżałam w łóżku i myślałam...prowadziłam wewnętrzny monolog. Teraz również jestem znana z tego, że podobno za dużo rozmyślam....
Książkę "My dzieci z dworca Zoo" zawsze czytałam wieczorem, bo odrobieniu beznadziejnych zadań domowych, których było zawsze za dużo. Dla mnie wieczór ma, to coś do siebie, że czytaną książkę jeszcze bardziej przeżywam i coraz bardziej zaczynam wczuwać się w sytuację bohatera. No i się wczułam....Książka ta nie sprawiła, iż nagle stałam się dzieckiem ulicy, ale dała mi dużo do myślenia nad sensem życia.
Teraz jako dwudziestoparolatka zastanawiam się, co tak bardzo pociągało nas w tej książce i co dalej pociąga w niej nastolatków. Czy ta książka nie niosła w sobie niebezpieczeństwa (?)...jak wiadomo główna bohaterka miała wielu fanów. Jestem ciekawa, czy istnieją statystyki pokazujące ile z nich weszło na zakazaną ścieżkę tylko i wyłącznie dlatego, że ich idol właśnie tak żył.
Powracając do głównej bohaterki. Obecnie spostrzegam ją jako osobę kompletnie zagubioną, której brakowało silnych fundamentów ( mam tutaj na myśli rodzinę ).
Jestem osobą, która lubi sobie wiele rzeczy zobrazować. Dlatego też chciałabym Wam zobrazować na podstawie drzewa o co dokładnie chodzi mi z tymi fundamentami.
Jak wiadomo drzewo posiada korzenie, pień, konary, liście. Korzenie drzewa są dla mnie tym silnym fundamentem. Korzenie drzewa = rodzina.
(Dla mnie fundamentem są rodzice i dziadkowie, którzy to przyczyniali i nadal przyczyniają się do mojego wzrostu.)
Każde drzewo posiada pień i liście. Pniem i zarazem liśćmi jest dla mnie dana osoba.
Od pnia rozchodzą się konary. Konary są, to ścieżki, którymi podążamy.
Jeśli liście nie dostają od korzeni wody z solami mineralnymi, to obumierają, ale jeśli korzenie nie są odpowiednio odżywiane przez listowie, to również zamierają.
W rodzinie głównej bohaterki dostrzegam ewidentne obumieranie liści, brak wzrostu konarów a zarazem zamieranie korzeni. Brak komunikacji między członkami rodziny i wiele innych problemów, które były czynnikami mającymi wpływ na losy bohaterki, a także jej rodziny. Jako nastolatka bardziej dostrzegałam wpływ kultury, jednakże teraz uważam, że ona miała akurat mały wpływ.
Teraz książka ta jest dla mnie bardziej książką o wpływie roli rodziny na dziecko, a niżeli o wolności nastolatki. Bo tak naprawdę, ona wcale nie była wolna,a uwięziona w swoich problemach i nałogu.

Miłego dnia i wieczoru :)